De Stille Roep om Hulp

Afgelopen week kwam naar buiten dat de eerste vrouwelijke uithaler in de haven is gearresteerd. Het is het zoveelste artikel over uithalers en we lijken aan de voorkant nog steeds niet vat te krijgen om kwetsbare jongeren perspectief te bieden.
Dit probleem bevat een grote complexiteit en tegelijk signaleer ik dat we in de wijken van Rotterdam nog steeds niet goed genoeg samen werken vanuit collectiviteit.

Als ik nadenk over mijn recente gesprekken met jongeren, kan ik niet anders dan diep geraakt zijn door hun verhalen. Onlangs sprak ik met Marvin (17 jaar) wiens grootste wens een dag van rust was – een dag zonder de stress van wanhoop, groeiend geweld, en financiële onzekerheid. Zijn woorden lieten me niet los, een stille echo van een generatie die verloren dreigt te raken in de chaos van onze maatschappij.

Ik kan er niet bij. Een jongen van 17 jaar en als ik vraag naar zijn dromen en doelen is het enige dat Marvin wil: rust. Dit is de realiteit van het leven in de buitenwijken van Rotterdam.

Ik kan er niet bij. Een jongen van 17 jaar en als ik vraag naar zijn dromen en doelen is het enige dat Marvin wil: rust. Dit is de realiteit van het leven in de buitenwijken van Rotterdam.

Met Quardin zijn we toegewijd aan het bieden van perspectief aan deze jongeren en werken we eraan om hen mentaal weerbaarder te maken. Maar de uitdagingen zijn groot. We merken dat er steeds meer partijen uit verschillende maatschappelijke domeinen zijn die niet samenwerken, waardoor jongeren steeds verder afgedreven raken. De (buiten)wijken van Rotterdam brengen steeds meer uitdagingen met zich mee en deze jongeren staan elke dag voor een immense opgave: overleven in een wereld waarin ze geen perspectief en vertrouwen in het systeem hebben. Velen van hen zijn kinderen van ouders die zwaar getroffen zijn door het toeslagenschandaal, waardoor ze met extra schulden zijn opgezadeld. Dit heeft een diepe en vaak onzichtbare impact op hun leven.

Het is moeilijk om te zien hoe deze jongeren worstelen. Ze zijn gevangen in een cyclus van wanhoop die hen berooft van hun jeugd, dromen en de kansen die elk kind verdient. Het is onze plicht als samenleving om deze jongeren niet alleen te horen, maar ook actief te helpen. Het verontrust me steeds meer dat belastinggeld het minst bij deze doelgroep terecht komt en we te veel bezig zijn met regels en structuren zonder dat we echt luisteren naar de jongeren.

Naar mijn mening moeten we domein overstijgend samenwerken om systemische veranderingen te bewerkstelligen die deze jongeren echt kunnen helpen. Stappen die gemaakt moeten worden door professionals die naar mijn mening hun helikopterview nog meer moeten combineren met het werken in het veld.

De tijd is aangebroken om echt te vechten voor een maatschappij waarin jongeren zich niet alleen veilig, maar ook gezien en gehoord voelen. Een maatschappij waarin ze de kans krijgen om te groeien, te leren en hun potentieel volledig te benutten. Het is een uitdagende taak, maar een die we niet mogen negeren.Stel je voor hoe het leven van Marvin zou kunnen veranderen als hij omringd wordt door de juiste rolmodellen en een samenleving die actief naar hem uitreikt en hij op deze manier een fijne relatie met leren ontwikkelt. Een kleine stap in elke maatschappelijke sector kan zorgen voor een grote verandering in het leven van Marvin. Of zien we Marvin over een paar maanden geblinddoekt op de voorpagina van de krant?

Contact: Fariesh@quardin.nl
Linkedin: Fariesh Abdoelrahman
Instagram: Fariesh Abdoelrahman
Website: www.quardin.nl